Back Home

Day 2 - Stage 2 - Brunssum - 142,6km - 08:30-20:45

Donderdag, in mijn hoofd is het woensdag, want gisteren dinsdag. Onverklaarbaar heb ik een dag nog niet geleefd, zoals eerder een heel jaar niet. Ik kan er maar niet aan wennen. De tijd gaat te snel, ik vertraag een beetje.

Om zes uur met de vogels op, koude wind, eerste straaltjes zon. Rustig hier aan't speelwatertje voor kinderen, camping Vinkeloord alsof je ergens in een strafkamp terecht bent gekomen. Niemand hier, weidse blik, en rust. De snelweg roert zich al voor zessen, camping in de natuur noemt men dat. Eten, tent drogen in de zon, toch maar douchen al kost dat tijd en op pad. Klokslag 8,5 uur rijdt ik weg. De eerste dag kamperen en nu al in een ritme van vroeg weg. Heb in mijn hoofd vandaag maastricht te halen. En omdat ik geen route op papier heb, geen kaart bij me heb, en ik geen zin heb in de techniek van de GPS, zoek ik nioet uit hoe lang de track is die dan voor me ligt. Voor wie het proberen wil: de track staat ergens op dit blog.

Snel rekenen gok ik op 220-80 = 140km. Veel, maar met 10 uur voor de boeg best te doen, gemiddeld 15 inclusief rustpauzes haalde ik wel. We zullen zien, voorlopig is de mood: zolang het leuk is. Meteen het bos in, het is hier prachtig! En zeker zo vroeg, geen mens te bekennen. De eerste 20 gaan vanzelf, dan haperen de benen, 't is koud met die wind en zwaar want tegen. 't Windduiveltje kruipt onder mijn huid en al snel baal ik een beetje. He, niet leuk! Koop in een van die kleine Brabantse dorpjes waarvan de naam er niet toe doet, ze lijken allen op elkaar, bij de bakker wat zoete broodjes. Ik ben er wel weer aan toe, onbijt is al ruim vier uur geleden. Het kikkert op en het fietsen gaat weer.

Geldrop, rond het middaguur. Maastricht is allang uit mijn hoofd verdwenen, als ik midden Limburg haal ben ik meer dan tevreden: 80 max. Uit miojn hoofd dacht ik Vinkel - Geldrop 30km, het zijn er bijna vijftig, een tegenvaller, hoe verteer ik die? Door wanneer ik merk dat mijn schoonzus niet thuis is, uitgebreid de te lunchen in het centrum van deze parel van Brabant. De kerk is in elk geval schitterend! Benieuwd of die van Burgos eraan kan tippen!

Er volgt een prachtig stuk langs het water, inmiddels op fietstemperatuur begin ik in mijn element te komen. En langzaam laat ik alles een beetje los, waar ik terecht kom vandaag, hoe hard ik fiets, hoeveel pijn ik heb, mijn verbrande armen, de prikkende zon. In Ospel proviandering, leuk plaatselijk supermarktje met vreemdvormige colaflessen, een beetje zoals vroeger de glazen flessen van een liter, maar dan nu PET en 1,5 liter. Ik vermoed Duits.

Al ruim 70 op de teller en het fietsen gaat op en af redelijk of voelt te zwaar. De wind is de hele dag tegen, en fors. Sommige afritten van viaducten moet ik staand op de pedalen bijtrappen om beneden te komen. In Thorn maak ik een foto van het bidkapelletje van de Heilige Jakob, St. Jacobus. Die van de Weg ja, de Camino (naar Santiago de Chile). Die ik volg tot aan Burgos om dan af te buigen naar Madrid. Een donker gebruinde man met vrolijk gezicht spreekt me aan: "Dan ga jij natuurlijk naar Santiago, he!" "Euuh, natuurlijk niet dus" antwoord ik een beetje fel. We raken in gesprek, het is gezellig, hij heeft in Valladolid gewoond en de Camino gedaan per fiets. We verstaan elkaar met een paar woorden, dat ik alleen reis en hij me daarom aanspreekt. De taal van het reizen, van de reiziger. Ons gesprek is kort, ik wil door en merk daarna dat ik nog niet zo los ben dat ik uitgebreid te tijd neem voor dit soort ontmoetingen.

Terwijl ik weet dat dat de waarde van deze reis is: de mensen onderweg. Gisteren had ik er meer energie voor en rust in, vandaag ben ik moe en probeer ik mijn lichaam over het randje te duwen. Dat is al aardig gelukt want de 80 kilometer waar ik halverwege vanochtend genoegen mee zou nemen ben ik al ruim gepasseerd. Lags de grensmaas een prachtig verstild stukje, maas links en daarachter prachtig groene oevers. Ik kijk op Nederland. Maaseik, Thorn, Zittert. Even bellen, ja ze is thuis, ik fiets door. Een laatste beproeving, de Windraak na 130km tegen de wind in met veel bepakking. Het voelt goed, ik kom makkelijk boven. En eindelijk een s een inspanning die beloond wordt, vanaf daar fiets ik al pedalerend naar Brunssum, ik ben weer thuis.