Kasteelheer Bruce

Zaterdag ochtend een heerlijke tocht langs het kanaal langs de Garonne, daarna wat klimmetjes, redelijk te doen. Het werd warmer en warmer en na de lunch om half drie wilde ik eigenlijk alleen nog maar liggen. Het schema gaf aan dat ik nog maar net over de helft was, dus nog door naar Castera Verduzan zou rijden, ik had vrijdag immers een heerlijke rustdag gedaan in het waterdorp Moissac. Lekker lunchen, en daarbij bedenken hoe goed ik het toch wel niet heb, dat ik hier zomaar kan genieten van een stoel op een terras, een colaatje en een verukkelijke exotische salade. Patrick, de australier die 6 mnd. in Londen werkte en nu van Parijs naar Barcelona wil fietsen, komt nog even aanwaaien. Ik bied 'm niets aan, heb nu even behoefte aan rust en hij praat honderduit over het fantastische avontuur dat ie beleeft. 's Avonds op de camping spot ik 'm al vroeg met een grote fles wijn waar nog een bodempje in rest, waggelend naar z'n tent.

In Moissac ook nog even het zwembad geprobeerd, de baantjes waren rondjes, ongeveer 10 meter. Vroeg naar bed en zaterdag bij het wakker worden een beetje zin om te fietsen. De laatste week staat het me meer en meer tegen. Het weer is erg veranderlijk, ik heb moeie benen, en al meer dan een week diarree. En toch fiets ik door. En zaterdag is dat zeker in het begin belonend. Tot ik na de lunch een inzinking krijg, het wil niet, de wegen zijn stil en saai, er zijn veel auto's op de weg die mij op hoge snelheid passeren - merendeel NL - en het is heet, heter dan ik nu verdraag. In een klim wordt ik dan ook nog eens aangevallen door een hond, ik fiets 'm niet los, maar schreeuw zo hard ik kan. Wanneer hij teruggeroepen is door z'n baasjes, die ipv verontschuldiging mij verontwaardigd naroepen dat ik niet zo'n drukte moet maken, controleer ik of m'n bagage niet is aangebeten, zelf heb ik alleen schrik.

Vlak voor het centrum van Lectoure stop ik in de schaduw in een zijstraatje, om bij te komen en plan te maken. 4 km van hier is een camping, dan is de etappe vandaag 56km. Er komt een stel de heuvel opgereden en stopt hijgend voor me. We kletsen wat, zij doen de 100 cols tocht, die staat hoog op mijn lijstje van dingen om te doen. Het is gezellig en ik monter zienderogen op. Vlak na hen rijd ik ook door, ik heb weer wat nieuwe courage gevonden. Het is voor vier uur, nog ruim tijd om de 30km naar Castera te doen. In de snelle brede afdaling merk ik bij het rechtsafslaan te laat de hobbel in de weg op - een van de zovele matig uitgevoerde reparaties aan het franse wegdek (de toestand van de binnenwegen in frankrijk is erbarmelijk) - probeer er zonder te remmen en al sturende heel overheen te komen. "Beng, grrrr, schschsch" Ik vermoed een waterfles die achtermij over het asfalt schuift. Kijk om: het is de tas, verdomme de tas is los gekomen! Onmogelijk lijkt me; maar het is toch gebeurd... Ik rem keihard, kom net voor de voorangsweg tot stilstand en zie dat de tas ook netjes voor de streep stopt, links rechts links kijkt en dan z'n weg naar rechts vervolgt. Ik pak 'm op en controleer de schade. Een gat van een centimeter aan de voorkant en een half afgescheurde sluitband. Balen. Kan zo gauw niet de oorzaak van het loskomen ontdekken, hang de tas weer op en rijdt verder. Al snel ben ik weer in mijn ritme.

Rond zessen bereik ik Castera, een naar mijn zin veel te drukke camping en ik doe hier alleen wat inkopen om dan mijn weg naar Bonas te vervolgen waar een eenvoudige camping is. Daar aangekomen weet niemand van een camping. De route naar Castera is niet ver, maar ik wil liever nog even door, dan maar een Chambre d'hote. Er staat een bordje rechtdoor, maar wanneer ik uitkom de een D-weg heb ik nog niets gezien, terwijl er nu een bordje terugwijst. En alles terug is klimmen. Links lonkt de D weg naar Biran. Het is nu 7 uur, daar vind ik misschien nog een bed. De eerstvolgende camping is in L'Isle de Noé, bijna 25km. Ik ga maar op pad, zie wel waar ik uitkom. En als vanzelf slaan mijn benen aan het trappen, ruim 25 per uur, amper wind nog zo laat op de dag en ideale temperatuur. In St. Jean Poutge zie ik dat een Chambre EU 75 kost, nu fiets ik zeker door: "Lustslot... onder de bomen kan men sfeervol kamperen" luidt de wervende tekst in het boekje. Om half negen arriveer ik op een geheel verlaten camping. Wat vrouwen uit het dorp zitten naast het sanitair de dorpsroddels uit te wisselen. De elektrapaaltjes verraden de kampeerplekken, anders zou je niet denken dat dit een camping is. Hoewel oud, is alles netjes en goed werkend. Ik heb de beste douche tot nu toe op deze reis.

Later arriveert David, die vraagt of ie hier mag slapen. Hij rijdt op een MTB, heeft een rugzakje om en een weekendtas tussen z'n benen. Draagt slippers en heeft een ontbloot bovenlijf, het is inmiddels donker. Hij slaapt naast mijn tent, vindt het wel een beetje spannend zo. Hij fietst in 2 dagen van west naar oost. Want daar staan z'n ouders. Hij surfte en feestte een paar weken nabij Biarritz.
Ik kom helemaal tot rust hier, ondanks de aanwezigheid van David, heb ik toch het gevoel eindelijk even 'los' te zijn: een plekje voor mezelf. En zondagochtend heb ik nog een uurtje de tuin van het kasteel voor mezelf wanneer David om acht uur is vertrokken.

Dit verhaal schreef ik in Lourdes op 21-07-08 om 11:35u