Caliente

Ik heb het heet, eindelijk! Het is prima fietsweer sinds een dag of 2. Gisteren ben ik de grens van Frankrijk naar Spanje overgestoken. Een ervaring die lijkt op het vanuit Nederland Belgie binnenrijden. Een redelijk gedocumenteerde weg, met geciviliseerd verkeer verandert in totale chaos, anarchie, rommel en lelijkheid. Nog geen 100 meter na de grens ben ik al de berm ingereden op een rotonde. De meeste fransen geven je nog wel ruimte, zeker nu ik de laatste weken m´n rijtactiek en plaats op de weg ten faveure van mijn veiligheid en nodige ruimte heb aangepast. Voor iedere rechter bocht neem ik flink wat ruimte naar links, een veilige marge. Doe je dat niet dan krijg je te maken met de van een zeer matige rijstijl getuigende onhebbelijkheid van de fransen om de bocht af te snijden. Hier zou vrijwel iedereen een grote A sticker achter op z´n auto moeten hebben. Frankrijk staat niet voor niets al jarenlang hoog op de ranglijst van meeste verkeerslachtoffers per bevolkingsaandeel. Maar ze houden wel rekening met fietsers.

In Spanje moet ik noodgedwongen zelf vaker in de remmen, en rijd ik continu met helm op. Mijn verzekeringspremie voor een veilige doortocht is flink gestegen. Nee achter het stuur is de spanjaard net een dolle stier, gas geven en maar zien wat er gebeurt, onderwijl bellen, praten, eten en drinken. Ze doen van alles in de auto en verwachten dat de auto hen vanzelf op de juiste bestemming brengt, het liefst precies voor de deur met een ruime parkeerplek. Gaat het mis dan ligt het altijd aan een ander en dat word op een verbaal zeer expressieve manier duidelijk gemaakt. Ik pas me maar snel aan!

Tot Esterria rijd ik eigenlijk noodgedwongen over de provinciale weg. Nee geen fietspad ernaast, gewoon op de rijbaan waar per seconde 10 vrachtwagens me passeren op 10cm afstand. De weg is in onderhoud, leuk voor de toekomst maar nu verschrikkelijk. Oh en dan gaat het ook nog eens boven de 7% omhoog. En is het warmer dan 33 graden. Zo´n 12 kilometer ploeteren tussen al het zware verkeer voordat ik in Esterria een plekje in de schaduw opzoek wat lunch, en mijn GPS probeer te bewegen tot het afgeven van een veiliger route tot San Sebastian. Het lijkt erop dat dat gaat lukken, maar opeens is dan de afstand verdubbeld, ik moet weer een stukje terug om op een secundaire route te komen. Met nieuwe moed probeer ik weer op de N1 te komen, maar vanaf hier ziet het er alemaal nog iets drukker en sneller uit, en het is opeens 2 en 3 baans geworden. Dan toch maar de optie van een stukje terug en 5 kilometer extra met een stevige klim. En inderdaad is die weg redelijk te doen.

Ik had gehoopt in Esterria een kaart met meer detail te kunnen scoren, helaas de papeleria´s waren beiden dicht wegens vakantie. Dat doet hier maar. En eindelijk rijd ik dan Donostia binnen, al na zessen, redelijk afgemat laveer ik tussen het drukke verkeer midden op de weg die ook hier weer in onderhoud is, naar de weg langs de rivier. Even later ontdek ik rechts langs de weg een 2 zijdig fietspad, netjes gescheiden van het snelverkeer. En dan is er weer de rust van het fietsen zoals in Frankrijk, goed idee van die Donostianen. Vandaag ontdek ik dat ze ook een fietsstimuleringsplan hebben, er staan op diverse plaatsen huurfietsen. Het word nog wel eens wat met het fietsen buiten Nederland!

Informacion Turistica vertelt me dat de camping even buiten de stad ligt, een klein maar stevig klimmetje, verder door, dus ik hoef niet terug. "Meer dan vijf kilometer?" vraag ik voor de zekerheid, ik heb er al bijna tachtig gedaan in de hitte en met behoorlijk wat denivelation (1000mtr). "Neuh, eerder 2 ofzo". Het blijken er 6 te zijn waarvan 3 met een stijgingspercentage van boven de 8 en stukjes van 14% zijn ook geen uitzondering hier. Nog ruim een half uur zwaar aan de bak dus. Ik heb wat mentale hulp van twee Ieren, die tegelijk met mij beginnen aan de tocht naar de camping, ook met het idee dat die net om de bocht van de eerste 100 meter klimmen ligt. Zij rijden met minder bagage maar blijven steeds in het zicht. Ik zet mezelf aan om vandaag maar eens mijn maximum vermogen te testen en geef alles wat ik heb om bij te komen. Halverwege de klim protesteren de spieren in mijn rug, krijg ik pijn ter hoogte van mijn lever en voel ik mijn nieren samentrekken van het vocht tekort. Ik schakel op, lichter kan niet, en ga staan om het tempo nog wat op te voeren. Mijn hart en ademhaling haperen niet een keer, tijd om de secundaire systemen eens flink aan de tand te voelen. Wanneer het wat vlakker wordt, heb ik er minder zin in, binnen een tiental seconden recupereert mijn lichaam en zijn alle pijntjes weer verdwenen. "All systems ok"!

Het heeft wat weken geduurd, maar ik denk dat ik nu wel hersteld ben van de aanslag die de antibiotica op mijn fitheid heeft gehad. En inmiddels ben ik ook goed warm gereden. Daar komt nog bij dat ik bij vertrek uit Cambo les Bains eerst La Poste aandoe om 6 kilo en 40 euro lichter verder te rijden. Ik neem afscheid van routeboekjes, wat verzamelde papieren voor mijn logboek, een joggingbroek die ik 1x droeg en m´n reserve handdoek. Het motto 1 is geen gaat overboord. Oh en ik stuur ook de batterijlader terug, vanaf nu is het geen ´groene´ tocht meer, ik ga wegwerpbatterijen kopen voor mijn GPS. Arthur -expert grammenjager- indachtig reduceer ik mijn bagagetotaal gewicht tot onder de 20kg. Nog erg veel voor de gemiddelde fietser, maar voor Bruce een mijlpaal. Ik vrees zelfs een instabiel fietsgevoel vanwege gebrek aan massa. Dan maar weer wat meer eten en drinken ter compensatie. Volumetechnisch ga ik er enorm op vooruit. Het is alsof ik 1 voortas helemaal leeg heb gemaakt. Ruimte voor nieuwe dingen dus ;-)

Op de camping is mijn herstel ook duidelijk te merken, ik maak weer zelf contact met anderen, begin gesprekjes en heb het gezellig. De avond is lang, ik eet in de campingbar, eerst wat tapas en na het doesen een paella. En sluit alles af met een heerlijke Drambuie, waarvan ik maar niet begreep dat ze die in Frankrijk niet hadden. Het is Schots!!! Weer een mysterie opgelost. De porties digestief zijn hier ruim, de Drambuie gaat in een cognacbel en de venezolaanse dame (meisje van 15) achter de bar giet erg lang door, ik tel drie eenheden en roep met een grote grijns: "Stop maar!!!" Pff, moet ik dat allemaal opdrinken. De bar blijft tot 12 uur open, maar om 1 uur gaat pas echt al het licht uit, dan mogen we nog even op het terras achter zitten. Een jong duits stel wil graag de nacht vieren en nodigt me uit om wat met hen te kletsen. Het terras sluit ook, en op de grond bij het kantoortje van de beveiligingsbeamten zetten we het gesprek voort, we hebben nog een laatste drankje uit de bar weten mee te smokkelen. Juan en zijn compañero komen wat klieren en tot 2 uur hebben we een drietalig gesprek met z´n vijven. Het voelt alsof het vijf uur is. Ik herinner mij de nacht in Polleur met de belgen, na de EK finale. Blij dat het wat vroeger is kruip ik tevreden mijn tent in.