Verlangen

De reis van Aranda naar Segovia wordt gekenmerkt door verlangen. Het verlangen om te mogen stoppen met deze belachelijke reis, deze opgelegde trotse onderneming in zelfkastijding, deze overdreven uitputtingslag om aan te tonen dat ik het wel kan: tot Madrid fietsen. Maar eigenlijk is het een grote farce en ontkenningsactie, en tevens een ontdekkingsreis naar dat wat ik van mezelf niet wil toegeven, de les die ik mezelf nog niet geleerd heb: weten wanneer de grens bereikt is, oor hebben voor mijn diepste wens, het loslaten van alles wat anderen mij influisterden en waar ik nog steeds volgzaam naar luister. Het verlangen is nu nog vormgegeven in het doorfietsen tot Madrid om daar mijn fiets aan de spaanse wilgen te kunnen hangen. Ook al spreek ik mezelf daar vreselijk in tegen: gisteren kocht ik een Michelin overzichtskaart van het gebied Cataluña/Andorra/Aragon en begon 's avonds daarop meteen de mogelijke routes te onderzoeken van Madrid naar Barcelona. Mocht ik mezelf nog weten te motiveren na Madrid verder te fietsen, dan had ik tenminste één optie paraat. En in mijn achterhoofd bedenk ik vandaag dat het ook een mooie onderneming is om door te fietsen naar Sevilla, Marbella, of Gibraltar.

En omdat ik er zo naar verlang een punt te zetten achter het doel van deze reis, verlang ik er ook naar dat zo snel mogelijk te doen. Vandaag tot Segovia reiken, het lijkt zo ver en aan de start ook onbereikbaar. Zo onbereikbaar als 6 weken geleden Madrid leek. Elke volgende dag lijkt mijn doel verder weg, mijn gevoel werkt averechts op het afleggen van kilometers. De vorderingen beschouw ik als onmetelijke investeringen die zich maar niet terug laten verdienen. Ik loop leeg, en daarmee verlies ik steeds meer van mijn hoop en vertrouwen op een 'goede' afloop. In plaats van de gedachte: "ik kom elke dag een stukje dichterbij", overheerst het idee: "ik heb steeds minder energie, ik zal voor de finish in elkaar storten." En ook: "Het zal nooit genoeg zijn, er komt eenvoudigweg geen eind aan deze tocht!"

Aranda-Segovia, een traject van ongeveer 120 kilometer over de dorre hoogvlakte van Noord-Spanje. Al dagen bestudeerde ik de kaart om tot een fietsfijne route te komen. Het grootste deel van de tocht gaat noodzakelijkerwijs over nationale wegen, vergelijk het met provinciale wegen zonder fietspad. Die noodzaak van over deze wegen fietsen, ligt erin dat er van hier naar daar onderweg precies 1 plaats is met een camping, exact halverwege. En dat is ook zo goed als de enige plaats waar mensen wonen tussen Aranda en Segovia. Vandaag fiets ik door het einde van de wereld. Dit vooruitzicht lokt mij helemaal niet, en al vanaf de rit naar Monasterio weet ik dat dit mij vandaag te wachten staat. De twee spaanse heren uit Bergüenda voorspelden mij de zware tocht over nationale wegen, zelfs voor het traject vanaf Burgos. Gisteren heb ik toch vrijwel de hele route over rustige secundaire wegen kunnen volgen. Vandaag zit dat er niet in, ik weet het en berust erin. Ik probeer er niet aan te denken, en de angstige gedachten die er mee gepaard gaan uit mijn hoofd te zetten. In plaats daarvan denk ik aan de leuke dingen die ik tegen kan komen, en houd mijn focus op de heroiek van deze tocht. Hoe eenzaam en zeldzaam gestoord deze onderneming mij toeschijnt, het lukt me een glimlach tevoorschijn te toveren. Vandaag ben ik echt de lonesome bikerider, ik reken er op geen andere fietsers tegen te komen en de ronde van Burgos doet dit parkoers ook niet aan. Om deze kwelling hooguit tot één dag te beperken, neem ik me voor om in 1 ruk naar Segovia te rijden, ook al heb ik de ruim 120 kilometer van gisteren nog amper verteerd. Mijn enige uitwijk is Cantalejo, halfweg, midden in de dorre vlakte die voor mij ligt.



Alle dagelijkse handelingen schijnen mij excuses, ter afleiding, voor het werkelijk beginnen aan deze afschrikwekkende tocht. Beelden van huizen met kranten voor de ramen gaan door mijn hoofd. De angst uit mijn jeugd voor het duistere, het onbekende. Het geluid van piepende scharnieren van half uit hun hengsel hangende luiken, weerklinkt in mijn oor. Het gekras van kraaien, het huiveringwekkende gekrijs van de gier, beelden van kadavers van grote grazers, een verloren en half vergane laars, waar mogelijk een kuitbeen nog uitsteekt. Plaatjes uit de strip van Lucky Luke, scenes van de serie "The High Chaparral", beelden uit "How the west was won". Vandaag ben ik de lonesome cowboy, ik verzamel al mijn moed, haal mijn geladen revolvers onder uit mijn zadeltassen en ga op weg, de opkomende zon tegemoet.