La Meta

Vanaf hier zijn het nog maar een paar kilometers tot mijn einddoel. Haast zonder accidentatie, zonder al teveel verzet. In gedachten is een het een traag naar beneden glooiend parcours, van het iets hoger gelegen Majadahonda tot het aan de voet van de Gran Vía gelegen Plaza de España, mijn eindstation. Want daar mijn fiets parkeren en een foto nemen is wat ik visualiseerde 7 weken geleden in Nederland. Dat beeld bleef mij motiveren. En met de realisatie van dat beeld is mijn tocht ten einde, en de missie volbracht. Zoals twee jaar geleden de foto van mijn fiets aan de Middellandse zeekust. Dat moment bracht ook dat gevoel in mij boven: ik heb het gehaald. Met daarna een paar dagen opperste gelukzaligheid, het loslaten van alle spanning tot dan toe. Volgend op het wekenlang onzeker blijven over de goede afloop. Het enige wat ik kon doen, en zo ook nu deed, is doorfietsen en onderweg alle weerstand op ruimen. Alle mentale barrières breken en fysieke barrières overwinnen.

Deze plek scheidt mij voor nog enkele kilometers van dat einddoel. Het is zo dichtbij dat ik het haast kan voelen. Een glimp daarvan verschijnt op mijn gezicht in een licht beginnende glimlach: ik ben er bijna! De uitstraling van de wielrenner die ver voor het peloton uit op een kilometer voor zich het finish doek ziet hangen. Wetende dat hij het zal gaan halen en vooruitlopend op zijn zege alvast een keer een vuist richting hemel heft. Zo voel ik mij ook, nog even en ik heb het gewonnen. Alles overwonnen wat mij had kunnen weerhouden om het doel te bereiken. En met dit gevoel smaken de laatste kilometers goed. En ik weet hoe daarmee om te gaan. Ik besef terdege dat ik er nog niet ben. Dat het in de laatste kilometers nog net zo fout kan gaan als in al die kilometers hiervoor. Maar bemoedigend op dat allerlaatste traject, wat me tot hier in het zadel hield, is dat ik al zover gekomen ben. Dat geeft het vertrouwen dat ik het kan bereiken.

Ze zijn niet gemakkelijk deze laatste kilometers. En relatief zullen ze lang duren. Zoals ook het laatste stuk tot Majadahonda zwaar was. Niet in hoogteverschil, stijgingspercentage, kwaliteit van wegdek of hitte. Nee niets van dat alles. Het was zwaar vanwege het haast kamikaze karakter van die eenzame fietser met zijn te zwaar beladen fiets naast het op hoge snelheid voorbijrazende verkeer. Het idee om op je fiets op de vluchtstrook van de snelweg te rijden alleen kan al voor een aanval van paniek zorgen. Het uitvoeren er van is daar voor een garantie. Slechts met uiterste onverstoorbaarheid voor de verkeersdrukte om mij heen, een diepste concentratie bij het fietsen en een absolute focus op het einddoel, zal ik arriveren daar waar ik nog naar toe wil. Dan zal ik triomferen op de door mij aangewezen plek. De 'marcador' van wat voor mij staat voor Spanje: Plaza de España. Met een brede glimlach stap ik op, schuif mijn voeten in de toeclips en zet aan voor een rustige cadans. Ik draai me om en zwaai de familie Crespo, op de stoep verzameld, gedag. Wanneer ze terugzwaaien en roepen, barst ik bijna in tranen uit, van geluk: ik ga het halen!