Mijn haast is merkbaar wanneer ik in Urbanización Prado Robledo over de parallelweg denk door te kunnen fietsen en daarbij stuit op een paar grote hekken die mij de doorgang volledig versperren. Via een diepe greppel en met de nodige irritatie kom ik weer op de hoofdweg. Hier niet vergezeld van een prachtig groen geverfd fietspad. Helaas liep dat slechts van Segovia tot aan deze bebouwing die noch dorp noch stad mag heten: Urbanisatie. Als je het zo uitspreekt doet het denken aan een bidonville: de krottenwijken van Segovia. Op weg naar San Idelfonso zie ik af en toe wat groepjes mensen achter de vangrail lopen. Er is hier helemaal niets anders dan een weg, wat bos en kale rotsen. Eerder zag ik dit ook al, groepen mensen die aan de kant van de grote weg lopen. Op het stoffige randje dat de weg scheidt van de aangrenzende 'natuur'. Waar gaan ze heen en wat drijft hen om hier langs de drukke weg met al het lawaai - ach het zijn natuurlijk Spanjaarden, die zijn gewend aan die drukte - voort te gaan? Ik stap niet af om het ze te vragen, mijn schema is krap. Tot de top telde ik 25 kilometer, San Idelfonso op 8 kilometer en dan nog 17 voor de beklimming. Daar reken ik 6 per uur voor. Het totaal gaat dan in 8 per uur, en dat is inclusief pauzes. Drie uur om de poort - El Puerto de Navacerrada - naar Madrid te bedwingen. Eerst nog provianderen. De camping ligt in Segovia aan de westkant op steenworpafstand van de snelweg en rondweg. Een prima uitvalsbasis helaas zonder mogelijkheden tot inkopen doen. Ik red het eerste uur op banaan en kiwi en het water dat ik gisteren nog kocht in de campingwinkel.
Met spijt over het tijdverlies ga ik in San Idelfonso van de route af om een bakker te zoeken. Eerst nog op mijn intuïtie, tot ik merk dat dit een stad is met een vreemde infrastructuur. Ik kom binnen via een soort van overwinningspoort. Het lijkt er niet op maar wanneer ik er langs fiets valt het op dat de grote allee erachter enigszins vreemd aandoet in dit kleine stadje. Interessant voor een historische quiz. Nu heb ik vooral behoefte aan fysiek voedsel. Wat vragen brengt me in het oude en een beetje armoedige centrum van de stad. De meeste bakkers zijn dicht op maandagochtend krijg ik te horen. Één barretje dat ook brood verkoopt - een soort theesalon - is open. Het duurt even voordat de eigenaresse begrijpt dat ik niet wil gaan zitten, en mijn waren wil meenemen om onderweg op te eten. Dan kost het nog wat tijd om duidelijk te maken dat ik niet het hele assortiment wil uitproberen. Ze blijft erop aandringen dat ik vooral ook de specialiteiten van het huis moet meenemen en wordt daarin luidkeels gesteund door de vaste clientèle. Ik kijk nog eens op mijn horloge: inmiddels half tien! Ik wil op weg, mijn routeschema brandt een gat in mijn maag van de onrust. Ik zeg ja tegen de citroencake en krijg een extra grote plak zo vertrouwt ze me met een glimlach toe. Dan gaat ze op zoek naar een plastic zakje om al het lekkers in te kunnen vervoeren. Die heeft ze niet op voorraad bij de toonbak, ze runt een salon en geen bakkerszaak. Terwijl ze naar achteren loopt gaat de telefoon.
Buiten eet ik eerst wat van de lekkernijen. De croissant valt erg tegen: te droog. De cake bewaar ik voor later, wanneer ik het echt nodig heb. Over de kasseien van wat steile straatjes vind ik mijn weg terug naar die overdadige entree van dit dorpje. Vanaf daar zit ik snel op de weg die in een haast rechte lijn naar de voet van de beklimming voert. Van bovenaf bezien dan, want het gaat glooiend omhoog. De omgeving is prachtig, ik fiets tussen twee bossen door, veel naaldbomen en het doet me denken aan de lagere hellingen van Franse skioorden als Morzine, La Plagne en Val Thorens. Ook is het heerlijk rustig hier, amper verkeer. Een beetje sneeuw erbij en ik waan me op de stillere en langere pistes van een uitgestrekt skigebied. Pradera de Navalhorno, een plaatsje. Huizen met de voorkanten op palen, tenminste aan de linkerkant van de weg: de helling. Wat een raar begrip eigenlijk 'helling'. Ik merkte dat voor het eerst op op skiles, tien jaar geleden in Frankrijk: "Leun niet met je lichaam naar de helling!" Instinctief doe je dat namelijk wel: minder rechtop gaan staan. Hangen dus, in de richting waar je naartoe gaat als je achterover valt. Wanneer je natuurlijk met je gezicht naar het dal staat. Op de fiets, dwars over de helling rijdend is dat begrip er minder. Links is hoger en dat is dan de helling, rechts is het lager: het dal. Helling is eigenlijk berg. Ik zit op de berg, ergens op de berg. Van voet tot top is het berg. En alles er tussen is helling. De weg is van links naar rechts vlak, dus hier heb ik de keus van leunen niet. Gelukkig maar! De zijdelingse helling wordt vertaald naar een voorwaartse, voor al het rollend verkeer. Voorwaarts is hoger. Skiën lijkt in niets op voortbewegen op wielen, of toch? Je gaat voort enigszins dwars op de richting waar je naar toe wilt, tenzij je een daredevil bent die met de punten naar het dal in duizelingwekkende vaart toe skiet op een zekere dwarslaesie. Oh ja, met skiën maak je je eigen dwarse weg, om de steilheid en daarmee snelheid in de hand te kunnen houden. Op de fiets ben ik een stuk minder vrij, ik pas me aan aan het stijgingspercentage dat voor mij bedacht is.
Twaalf kilometer gedaan, nog dertien tot de top. Van de duizend meter die ik vanaf Segovia tot aan de poort moet stijgen heb ik er nu 300 achter de rug. Blijven er 700 over, ruim vijf procent gemiddeld voor het traject dat nog voor me ligt. Het voelt niet alsof ik al veel geklommen heb, ik ben amper warmgereden. Het lijkt meer op een recreatief-zondagmiddag-terras-tochtje in het frisse voorjaar. Met toegenomen onrust verlaat ik dit skioord. Bij aanvang dacht ik nog dat het na Idelfonso snel serieus omhoog zou gaan. Er is niets van te merken. Nu nog 700 meter op dertien kilometer. Ik zet mijn hoofd in reken- en afleidingsstand, vergetend dat het energie kost die ik beter kan besparen voor mijn benen. Even vergelijken: Tourmalet was 1300 meter over 17 kilometer en Mt. Ventoux 1600 meter over 21 kilometer. 700 m op 13 kilometer is dan nog te overzien, ware het niet dat ik nu bagage bij me heb. Ik pep mezelf op met het idee dat dit een vergelijkbare klim is als die twee reuzen, omdat ik hier omhoog ga met al die bepakking. En de echte klim is nog niet eens begonnen. Onder de vijf procent is stijgen, klimmen begint vanaf daar en boven de zeven is met bagage zwaar afzien. Meer dan 10 procent met bagage is onmenselijk en slechts minuten vol te houden. Ik hoop dat de klim snel aanvangt, dan zie ik mezelf wel voor twaalven boven komen. Links van me prikt de zon af en toe over de bergkammen. Ik verwelkom die eerste directe stralen met genoegen, het is maar wat koud hier zo midden in de bergketen. De weg stijgt en daalt nu met onregelmatige afwisseling. Dan weer een paar honderd meter zwaar zwoegen op een steil stuk om daarna over een vlak of zelfs naar beneden lopend gedeelte te zoeven. Het gaat omhoog in een tempo van 2 vooruit en 1 terug. Dit kost allemaal extra tijd en energie.
Het is net na tienen, het verkeer neemt toe en vooral de grote vrachtwagens hoor ik achter mij van ver naderen. Een lage brom die op de vlakkere stukjes in een hoog gegier verandert, waarna bij het eerstvolgende opgaande stukje de chauffeur woest terugschakelt en het zware geluid weer tussen de bomen doorklinkt. De rust van de vroege ochtenduren is voorbij. Waar de weg naar rechts buigt om over een brug verder omhoog door het bos te kronkelen, is er links een grote parkeerplaats. Ik lees op het bordje dat het gebied dat mij omringt beschermd is, je hier kunt wandelen op de paden, je geen rotzooi mag achterlaten en het water uit de bron drinkbaar is. Er staan wat auto's en net na mij arriveert een stel waarvan de man omstandig op het waterreservoir klimt om zijn dorst te lessen aan het straaltje dat van de berg afstroomt en de bron vormt. Hij let daarbij goed op of ik hem wel bekijk. Daarna vult hij voor zichzelf en zijn vrouw een klein plastic flesje en gaan ze op pad. Ik eet wat van het brood en het beleg - kaas en worst - dat ik nog heb en vul het geheel af met een van de plakken cake. Die is erg vet, maar wel lekker. Ik spoel alles weg met water uit de flessen die ik bij me heb, ik ga echt niet uit die zogenaamd zuivere bron drinken. Net voor ik vertrek komt er een meisje van ongeveer 18 jaar aangefietst, zwaar bezweet en stevig hijgend gaat ze direct op de bron af om een flesje te vullen en dat leeg te drinken. Intussen is ze via haar mobiele telefoon in gesprek met zo te horen het thuisfront. Dat ze niet snel genoeg was en vandaag nog een keer omhoog wil fietsen. Ja, als ik haar lichaam had dan zou ik ook wel twee keer omhoog komen.
De brug over, verder door het eindeloze bos dat hier de helling begroeit. Weer fietsend valt me op dat ik op een steil stuk ben gestopt. Onbewust heeft mijn lichaam voor de pauze gesignaleerd dat het zwaarder werd, dat wil zeggen 3,5 procent over 600 meter. Niet heel zwaar maar wel het langste aaneensluitende stuk klimmen tot nog toe. De nu volgende kilometer gaat opeens tegen 9 procent, terwijl ik net heb staan rusten en dus nog even wil opwarmen. Binnen twaalf minuten ben ik helemaal gesloopt, nog geen kilometer vanwaar ik net was en alweer toe aan een lange pauze. De klim lijkt begonnen. Ah, hier een bocht, een scherpe. Ik kom uit het zadel om de haarspeldbocht te kunnen overzien en iets over het midden van de weg de bocht naar rechts te nemen, daar aan de binnenkant is het me veel te steil. Ik sta zowat stil terwijl ik achter mij een vrachtwagen traag naderbij hoor komen. Ik stuur weer naar de kant van de weg dan. Een eerste bordje dat me opvalt: Puerto de Navacerrada, hoogte 1408 meter nog 6 kilometer tot de top. Zes? Wat nou zes! Ik heb er al twintig gedaan, het zouden er vijfentwintig zijn, nog vijf dus! Ik besluit dat de Spanjaarden net als de Fransen niet weten hoe lang een kilometer is en dat ik er nog vijf voor de boeg heb: een uur klimmen bij dit tempo. Klokje: tien over half elf. Ik ga het voor twaalf uur redden, als ik niet instort. Pfoehe wat is dit zwaar. Bij de volgende haarspeldbocht sta ik zelfs in de buitenbocht zowat stil, kan het steiler? Het vrachtverkeer gaat in een file naar boven, elke minuut passeert een van die reuzen me, of houdt in vlak voor een bocht om mij die eerst te laten ronden. Het snelverkeer raast er hoog in toeren voorbij. Het gebrom van de vrachtwagens en schrille gegil van benzine motoren klinkt hard en ver tussen de bomen. Van honderden meters onder mij kan ik de stoet vrachtwagens omhoog horen kruipen, in een net iets hoger tempo dan ik.
Mijn innerlijk gesprek gaat over het punt waarop ik een volgende pauze mag houden. Ergens halverwege de vorige plek en de top, in hoogtemeters omdat ik over de afstand geen zekerheid heb. Die bordjes zijn voor toeristen, commerciële troep die met weinig accuratesse in elkaar is geflanst. Mijn gevoel is dubbel. Ik maak me druk over het lawaai van het verkeer en de beperkte ruimte die er op de weg is, waardoor ik vaker minutenlang een vrachtwagen vlak achter me hoor rijden. Daarnaast geniet ik van de omgeving die verstild aandoet. Door het bosrijke karakter, de hoogte en daardoor de ijle lucht, de frisheid van deze ochtend en de weidse blik die ik af en toe heb wanneer de weg in een lange bocht haast richting noorden wijst. Daar waar ik vandaan kom. De natuur van deze berg is overweldigend mooi, heel anders dan de Tourmalet die al gauw een kale weidsheid heeft, of de Ventoux die onderaan lijkt op deze berg, en naar boven toe vreselijk woest en ruw is. Hier niet, alleen het uitzicht verandert lichtelijk door de glimp van het achterland tussen de bomen door. De begroeiing blijft tot aan de top even dik en groen en de weg slingert daar in een gestage cadans naar toe. Ik slinger mee, in iets hogere frequentie omdat mijn snelheid vaker onder de voor de balans zo nodige vijf kilometer per uur duikt. Pauze, wanneer en waar. De weg is niet breed genoeg om er op een prettige manier naast te staan terwijl de stoet reuzen daar voorbij naar boven dreunt. Rechts een bron, alweer één. Compleet met bordje waarop volledige beschrijving, uitleg en wetboekparagrafen. Met de rekensom wil het nog niet lukken, verder dan ongeveer 250 meter hoogteverschil met de laatste stopplaats kom ik niet. Dat is 1550 meter, of iets meer. Dat het niet helemaal halverwege daar en de top is maakt me nu niet zo uit, en het liefst zou ik meer dan de helft van het hoogteverschil willen overbruggen voordat ik stop. Dat verkleint het risico op een extra pauze daarna en verhoogt de kans op tijdig bovenkomen. Waarom wilde ik ook alweer voor twaalven boven zijn?
Vijftienhonderd meter, nah nog niet hoog genoeg voor een stop. Ik dwing mezelf door te fietsen, vol te houden. Mijn ritme is traag, ik heb geen lager verzet, mijn snelheid kan niet hoger dan deze belachelijke vijf per uur. Dan besluit ik dat het zo maar moet, ik verzet me niet meer tegen de berg en begin langzaam ook te genieten van het fietsen. Bij zestienhonderd meter stop ik, zo besluit ik nu. Nog honderd meter klimmen: twaalf minuten. Uiteindelijk stop ik 10 meter lager met een grote glimlach omdat ik mezelf niet de zweep opleg door te fietsen tot voorbij de zestienhonderd. Hier is een uitstekende stopplek, hogerop versmalt de weg. Wie weet dat ik dan pas op de top rustig stil kan staan. Een minuut rust, meer is het niet. Net genoeg om een stuk cake en wat slokken water te nemen. Dan weer op weg, verder hijgen tegen deze berg aan. Zwaar is het zeker, niet zo onmetelijk als de Ventoux of de Tourmalet. Niet dat het niet steil is. De gelijkmatigheid van het hellingspercentage maakt dat deze berg goed verteerbaar is. Er zitten geen al te veel steilere stukken bij. Ook geen vlakkere stukken. Wanneer de juiste cadans is gevonden rest er niets dan deze vast te houden. Tempo wisselingen, versnellingen, extra aanzetten, op- en/of terugschakelen: allemaal niet nodig. Voor mij heeft deze berg nog iets extra's te bieden boven die twee reuzen die ik eerder reed. De haarspeldbochten en de bebossing vormen mijn ideale klimterrein. Ik zie niet waar ik naartoe rijd en dat maakt het gemakkelijk om in het hier en nu te blijven.
Boven de 1650 meter zijn de haarspeldbochten eruit en kronkelt de weg naar boven in een iets meer rechte lijn. Dankzij de bossen links en rechts zie ik niet meer dan een paar honderd meter wegdek voor me. Nog ruim 200 hoogtemeters, de teller staat op 24 kilometer. Als de top over een kilometer is, dan gaat het tot daar in een onmogelijke 20%. Nu ik in een lekker ritme rijd, het meeste achter de rug heb en het grote genieten begint, wil ik ook wel de werkelijkheid onder ogen zien dat deze beklimming een kilometer langer is geworden. Eenmaal warm gereden vind ik het niet zo erg meer om tegen een berg op te fietsen, alleen duurt het zo verschrikkelijk lang - een week of zeven - voordat dat moment bereikt is. Om kwart voor twaalf parkeer ik mijn fiets tegen het bordje dat moet bewijzen dat deze poort op 1880 meter hoogte ligt. Het staat aan de kant van de weg, ongeveer 20 meter onder die top. In de tijd dat ik foto's maak stijgt mijn fiets zonder verplaatsing dertig meter. De lucht trekt dicht, de wind wakkert aan, de luchtdruk daalt. Virtueel overbrugt mijn GPS de laatste meters tot de top en is daar dan ook precies gekalibreerd: 1880 meter. Van de rustplek bij de eerste bron tot de top - het steile stuk van deze klim - is het hoogteverschil 550 meter over een weglengte van 7 kilometer. Een toch wel indrukwekkende 7,8 procent. Onderweg bleef ik mezelf inprenten dat het maximaal 7 procent zou zijn. Had ik het werkelijke stijgingspercentage geweten dan zou ik nog meer ontzag vooraf hebben gehad met alle mogelijke ontmoedigende effecten daarvan op mijn fietsbenen.
Er zijn hier twee grote restaurants. Aan de kabelbanen te zien en de enorme parkeerplaatsen, is het hier 's winters een drukte van belang: wintersporters. Het eerste restaurant ligt op de top met beperkt uitzicht, en daarachter in de richting van Navacerrada - Madrid dus - het tweede met enkel uitzicht naar het dal aan die kant. Ik merk op dat ik de behoefte heb om terug te kijken naar waar ik vandaan kwam, maar daar niet aan toegeef. Ik parkeer mijn fiets voor het eerste restaurant en ga binnen in het tweede, met zicht op wat voor me ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten